Kiedy rok temu zostaliśmy zamknięci w domach, nasz nowy świat został zamknięty w małych szkatułkach z czarnym lustrem. Internet, sieć oplatająca cały glob, stał się naszym błogosławieństwem i przekleństwem w jednym.

Czy możemy jeszcze mówić o różnicy między światem realnym a wirtualnym?

Czy może sny o hybrydowym połączeniu człowieka i komputera stały się już jawą?

Czy możemy jeszcze ufać naszym zmysłom, odkąd nasi najbliżsi przyjaciele stali się spoglądającymi na nas z ekranu awatarami składającymi się z tysięcy pikseli?

Czy przestrzeń, którą pokazuję istnieje w rzeczywistości?

Na cyfrowym ołtarzu składamy świat w ofierze sami sobie.

Sic mundus novus creatus est.